Η δικηγόρος Κασάτκινα-Κούσκου Σβετλάνα παρέχει νομικές υπηρεσίες σε υπηκόους τρίτων χωρών που βρίσκονται υπό κράτηση, σε αναμονή της αναγκαστικής επιστροφής τους στη χώρα προέλευσης ή σε τρίτη χώρα.
Ως επαναπροώθηση νοείται το μέτρο εκείνο που λαμβάνεται από τις αστυνομικές αρχές και συνίσταται στην «εν θερμώ» αποπομπή του παρανόμως εισελθέντος αλλοδαπού προς το έδαφος του κράτους προελεύσεώς του, και όχι αποκλειστικά προς το κράτος ιθαγένειας ή διαμονής του.
Το μέτρο της επαναπροώθησης προβλέπεται στο Ν. 4251/2014 σε δύο βασικές περιπτώσεις. Καταρχάς, στο άρθρο 82 παρ. 3, επί αλλοδαπού στον οποίον δεν επιτρέπεται η είσοδος στη χώρα επειδή είναι εγγεγραμμένος στον κατάλογο ανεπιθύμητων αλλοδαπών, ο οποίος οφείλει να αναχωρήσει αμέσως , αλλιώς επαναπροωθείται αμέσως στη χώρα προέλευσης ή σε τρίτη χώρα, όπου μπορεί να επιτραπεί η είσοδός του. Επίσης επί παράνομης εισόδου- εξόδου από τη χώρα αλλοδαπού, σύμφωνα με το άρθρο 83 παρ. 2, ο εισαγγελέας πλημμελειοδικών, ύστερα από έγκριση του εισαγγελέα εφετών, μπορεί να απόσχει από την ποινική δίωξη για την πράξη αυτήν, οπότε γνωστοποιεί αμέσως την απόφασή του αυτή στο διοικητή της αστυνομικής υπηρεσίας ή λιμενικής αρχής που διαπίστωσε την παράνομη είσοδο ή έξοδο, προκειμένου αυτός, με απόφασή του, να επαναπροωθήσει τον υπήκοο τρίτης χώρας αμέσως στη χώρα προέλευσης ή καταγωγής του. Αν δεν καταστεί δυνατή η άμεση επαναπροώθηση του υπηκόου τρίτης χώρας, ο διοικητής της αστυνομικής ή της λιμενικής αρχής, αφού συντάξει σχετική έκθεση, παραπέμπει τον υπήκοο τρίτης χώρας στην αρμόδια διοικητική αρχή για απέλαση, σύμφωνα με το άρθρο 76 του νόμου 4251/2014. Πέρα από τις ανωτέρω περιπτώσεις, το μέτρο της επαναπροώθησης του αλλοδαπού αναφέρεται και σε σειρά διατάξεων του Ν. 4251/2014, όπως στα άρθρα 8 παρ. 2ε, 14 παρ. 6, 88 παρ 4, 90 παρ 2, που έχουν ως στόχο τον προσδιορισμό των προσώπων εκείνων που επιβαρύνονται με την κάλυψη των σχετικών εξόδων ή το ύψος αυτών.
Μολονότι η επαναπροώθηση, απαιτεί καταρχήν την έκδοση σχετικής πράξης της Διοίκησης, προσβλητής ενώπιον του αρμοδίου διοικητικού δικαστηρίου, κατ’ άρθρο 15 παρ 1η του Ν 3068/2002, εντούτοις στην πράξη, συνήθως εκτελείται ατύπως, και με συνοπτικές διαδικασίες, δίχως να τηρούνται οι διαδικαστικές εγγυήσεις που προβλέπονται στο ισχύον εθνικό και διεθνές νομικό πλαίσιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι όπως προκύπτει από πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την κοινή πολιτική έναντι της παράνομης μετανάστευσης, στο διάστημα 2005-2007 η Ελλάδα προέβη σε τριπλάσιο αριθμό απελάσεων και επαναπροωθήσεων από τον αριθμό των σχετικών αποφάσεων.
Είναι προφανές ότι και στην περίπτωση της επαναπροώθησης θα πρέπει να τηρούνται οι διεθνείς δεσμεύσεις της Ελλάδας, οι οποίες επιβάλλουν την απαγόρευση επαναπροώθησης αλλοδαπού προς κράτος στο οποίο υφίσταται ο κίνδυνος να διωχθεί για λόγους που βασίζονται σε διάκριση οποιασδήποτε μορφής, όπως του φύλου, της φυλής, της θρησκείας, της εθνοτικής καταγωγής, της ιθαγένειας, της γλώσσας, των πολιτικών φρονημάτων και του γενετήσιου προσανατολισμού του.
